Jakieś tam opowiadanie.

yuriko

Zażalenia związane z błędami stylistycznymi lub błędami związanymi z pisaniem dialogu proszę wysyłać do Zajączka wielkanocnego, tudzież innej postaci świąt religijnych.

[…] –Co za dzień. – Wzdychał nadmiernie dyrektor zakładu psychiatrycznego.
Nagle wchodzi jedna z pracownic zakładu:
- Panie dyrektorze. Zuzia znów zalewa zabawki kawą i zjada.
- No co za jakieś dziecko!
Dyrektor Jan idzie do pokoju, w którym przebywa Zuzia i przemawia jej do rozsądku:
- Zuzanno do jasnej cholery, czy ty przestaniesz wreszcie zżerać te zabawki? One służą również innym dzieciom.
Zuzia zaczyna się ślinić.
- Ałe błe błuaeom…
Zuzia nie potrafi mówić ma zaledwie 5 lat, jest dzieckiem z jakąś dziwną chorobą, ale Pan Jan ma dość jej dziwnych nawyków zjadania pluszaków w sosie kawowym. Zabrał zabawki do pralki, w której rzecz jasna zostały wyprane. Powrócił do gabinetu, gdzie kontynuował swoje narzekanie wypełniając różne papiery.
Nagle znów wchodzi jedna z pracownic.
- Panie dyrektorze.
Dyrektor zaczyna się wściekać.
- Co znów?!
- Asia próbuje odgryźć Ani rękę.
- Ja nie wytrzymam!
Dyrektor znów musi przerwać narzekanie wraz z papierkową robotą, aby wybrać się na wycieczkę turystyczno – krajoznawczą do pokoju Asi i Ani.
- Asia, przestań!
- Kiedy ja nic nie robię. – Odpowiada dziewczynka.
- A ja jestem Bogiem Zeusem. Przestań zamieniać się w kanibala, bo te czasy już chyba przeminęły.
- Dobrze, panie dyrektorze.
Jan poszedł do swojego gabinetu, gdzie naparzył sobie kawy i próbował zająć się wreszcie tymi papierami. Wypełniał aż doszedł do wniosku, że godzina zrobiła się dość późna. Czas na obchód.
Pan Jan wraz ze swoimi pracownicami zwiedzali pokoje podopiecznych, aby sprawdzić czy już są w stanie usypiania. Potem przed każdym, z pokoi stał ochroniarz, który ma za zadanie pilnować dzieci w danym pokoju.
Następnego dnia pan Jan przyszedł do pracy bardzo przymulony, rzec można wyglądał, jak lunatyk. Doczołgał się do swojego gabinetu i poprosił, aby jego pracownice same zrobiły poranny obchód, a potem zaparzyły mu gorącą i mocną kawę.
Po obchodzie i wypiciu kawy pan Jan jakoś doszedł do siebie.
Zaczął zajmować się sprzątaniem w gabinecie, aby potencjalni przyszli goście nie odnosili wrażenia, że w gabinecie pana dyrektora panuje totalny rozpierdacz. Nagle pojawiła się w pokoju pana dyrektora sekretarka Anna, która oświadczyła, że Alan próbuje wyskoczyć przez okno, nie posiadając nóg i mając problemy z mózgiem.
Oczywiście tylko Jan mógł go uspokoić i przywrócić do normalnego życia w zakładzie, więc przerwał sprzątanie i odbył wycieczkę na czwarte piętro do pokoju numer 307, w którym Alan jest odizolowany, ponieważ pomimo jakże wielkiej niepełnosprawności jest groźny dla otoczenia. Mamy na przykładzie wydarzenie, kiedy na stołówce Alan rzucał we wszystkich talerzami, bawiąc się w „latające talerze” albo jakieś inne kosmiczne wojny.
- D-l-a-c-z-e-g-o c-h-c-i-a-ł-e-ś w-y-s-k-o-c-z-y-ć p-r-z-e-z o-k-n-o ? – Przeliterował dyrektor.
- Nuieuwiuem. Tuak jakuouś.
- Nie „tak jakoś” tylko chciałeś uciec i tym razem rzucić psem w listonosza. – Jan zaczął krzyczeć, po czym wyszedł i wrócił na parter do gabinetu, dokończyć sprzątanie.
Znów poczuł się dziwnie i usłyszał jakieś dziwne gadanie, jakby dudniło mu tak w głowie. Poszedł do łazienki i ochlapał się zimną wodą. Głos jednak nie milkł.
” Ty, dyrektorek. Ty myślisz, że to twoja wyobraźnia? Sranie w banie.” Głos stawał się coraz głośniejszy „No chodź tu, boisz się?”
-Kim ty jesteś?
-Jak mnie znajdziesz to się dowiesz.
Jan pomyślał, że i z jego mózgiem jest nie tak i że nie przypadkiem pracuje w zakładzie psychiatrycznym.
„Tak, masz rację” Głos zachował się tak, jakby wiedział, o czym myśli Jan.
-Weź daj mi spokój. Nie mam dzisiaj nastroju na zabawę w chowanego.
*stukanie do drzwi*
Jan zobaczył tylko kawałek drewna oparty o drzwi.
- Już wiesz?
Jan pomyślał, że kompletnie oszalał. Aby powiększyć to szaleństwo, pozwolił sobie na łyka wódki.
-Pijaństwo nic ci nie pomoże.
Głos był tak natarczywy, że Jan wnerwił się i dla bezpieczeństwa wywalił ten kawałek drewna przez okno.
- Nic mi nie jest!
Drewno przeżyło. Nic dziwnego, w końcu, kiedy wyrzuci się coś z parteru, to bardzo się nie zniszczy.
-Ty mnie lepiej powiedz, skąd się tu wziąłeś i czemu mnie dręczysz.
Jan krzyczał przez okno i widział tylko głupie miny ludzi, którzy patrzyli się na niego jak na idiotę.
„Nie no to jakiś koszmar.” Pomyślał Jan, poczym zamknął okno i zasłonił, aby uniknąć większej kompromitacji.
Siedział na swym dyrektorskim fotelu i rozmyślał, jak wielkim wariatem jest, żeby słyszeć wyimaginowane gadanie rzeczy martwych.
„Masz rację, jesteś wariatem.”
Usłyszał znów głos zza okna. Jan wściekł się i krzyknął. „Spier*****!”
Musi pomyśleć nad swoimi emocjami i nad swoją wyobraźnią, ponieważ młody człowiek, lat 32 nie może pracować w zakładzie psychiatrycznym i pozwalać sobie na takie wydarzenia. Zaczął szukać nowej pracy w gazecie, ale niestety nie znalazł niczego, co pasowałoby dla człowieka pokroju pana Jana Krzyżakowskiego.
Zbliżała się powoli godzina siedemnasta, więc nadszedł czas na kolację dla mieszkańców ośrodka.
Poprosił swoje asystentki, aby same poprowadziły kolacje i uważały na Alana, ponieważ może sprawić, że stołówka stanie się miejscem nagrywania „Gwiezdnych Wojen” z białymi, porcelanowymi talerzami w roli głównej.
Jan poszedł do domu i cały czas zastanawiał się nad sensem swojego życia. Postanowił na początek zmienić pracę, aby jego potencjalna żona nie miała męża, dyrektora zakładu psychiatrycznego…

Dziękuję za uwagę i przepraszam, jeżeli moje opowiadanie było totalną żenadą.

Pestka

No cóż... Mi się nie podobało. Sporo błędów (nie chodzi mi o byki ortograficzne), którym teraz nie wypiszę z powodu braku czasu. Sama treść też mi do gustu raczej nie przypadła. Ale pisz dalej, zobaczymy, co z tego wyjdzie. I czy to opowiadanie zamierzasz kontynuować?

Elian

Fakt...są błędy i treść jakoś mało mnie wciągnęła, ale zawsze warto próbować Wink

yuriko

Dziękuję za wyrazy pocieszenia. Piszę jak mi się podoba a to, że inni dysponują innym gustem to już nie moja wina. Jak mawiała nasza pani od polskiego "To co innym wydaje się piękne, dla innych jest okropne i na odwrót."

Elian

Ale dlaczego się oburzasz? To jest moja opinia i mało mnie obchodzi co ty sobie o tym pomyślisz...i to nie są żadne pocieszenia...skoro piszesz tego więcej to może reszta jest fajniejsza ... [?]

Pestka

Gosia ma rację. Czyli jakby nam się podobało, byłaby inna reakcja... Ale cóż.

–Co za dzień. – Wzdychał nadmiernie dyrektor zakładu psychiatrycznego.
Spacja po myśniku pierwszym. I nie powinno bć kropki po "dzień", "wzdychał" powinno być z małej.

- Panie dyrektorze. Zuzia znów zalewa zabawki kawą i zjada.
Lepiej by było "Panie dyrektorze, Zuzia znów...".

- Zuzanno do jasnej cholery, czy ty przestaniesz wreszcie zżerać te zabawki?
Po "Zuzanno" przecinek.

Zuzia nie potrafi mówić ma zaledwie 5 lat, jest dzieckiem z jakąś dziwną chorobą, ale Pan Jan ma dość jej dziwnych nawyków zjadania pluszaków w sosie kawowym.
Po "mówić" przecinek, w opowiadaniach itp. liczebniki zazwyczaj powinno pisać się słownie.

Zabrał zabawki do pralki, w której rzecz jasna zostały wyprane.
"Zabrał zabawki do pralki, w której, rzecz jasna, zostały wyprane."

Nagle znów wchodzi jedna z pracownic.
- Panie dyrektorze.
Dyrektor zaczyna się wściekać.
- Co znów?!
Jakoś dziwnie ten fragment wygląda... Dziwnie zbudowany.

- Kiedy ja nic nie robię. – Odpowiada dziewczynka.
Bez kropki po pierwszym zdaniu i "odpowiada" z małej litery.

- A ja jestem Bogiem Zeusem.
"Bogiem" z małej.

To takie błędy, które rzuciły mi się w oczy w pierwszej połowie, drugiej już nie mam siły wypisywać, bo jeszcze wiersz do nauczenia i historia przede mną... Mogłam coś pominąć.

yuriko

Napisałam na początku. Pozwolę sobie zacytowac:
"Zażalenia związane z błędami stylistycznymi lub błędami związanymi z pisaniem dialogu proszę wysyłać do Zajączka wielkanocnego, tudzież innej postaci świąt religijnych. "

Cedalia

Opowiadanie nie jest złe ale moze zacznij pisac na inny temat xD

yuriko

taki przyszedł mi do głowy. Nie będę specjalnie się zastanawiac nad takim opowiadaniem, który łaskawie zaakceptujecie. Piszę jak umiem i jak lubię.

Cedalia

I dobrze xD o to chodzi zeby tobie się podobało anie innym nie mam nic do twojego opowiadanie jest ładne tylko taki nietypowy temat poprpostu XD. Jesteś orginalna ^^